Hver á að borga brúsann?

  

Á Íslandi hefur það tíðkast að hafa gjaldmiðil sem stjórnvöld geti handstýrt. Lengst af hefur í þeim efnum verið litið til stöðu sjávarútvegs og ef rekstrarstaðan þar er erfið hefur rekstrarvandinn verið færður yfir á launamenn með því að fella gengið. Óbeinn skattur sem nokkrir auðmenn hafa ætíð sloppið við að greiða.

Nú er staðan sú að við búum við höft, erum innan girðingar sem reist er utan um krónuna. Seðlabankinn skráir eitthvert gengi og menn reikna út stöðuna út frá því. En svo er til annað gengi sem heitir aflandskróna, sé litið til þess gengis virðist skráð gengi krónunnar vera amk 30% of hátt. Útflutningsfyrirtæki búa við þetta gengi, sem skapar þeim gríðarlegan hagnað. Óbeinn skattur sem nokkrir auðmenn sleppa við að greiða.

 

Eins og landsmenn hafa sé undanfarnar vikur þá eru til gríðarlegir fjármunir til þess að verja þessa stöðu, og það eru þingmenn tiltekinna flokka sem berjast fyrir því að staðan verði óbreytt. Þessir hinir sömu berjast fyrir því að stjórnarskránni verði ekki breytt, það mun leiða til þess að núverandi valdajafnvægi verður raskað, þeir vilja ekki breyta kosningakerfinu á sömu forsendum. Sprota og tæknifyrirtæki ná sér ekki á strik í þessu umhverfi og eru að flytja af landi brott. Ekki er landbúnaður og fiskvinnsla að bjóða upp á fleiri störf og þau laun sem íslendingar sætta sig við, þeir leita annað og erlendir launamenn eru hér á landi til þess að sinna þessum störfum.

 

Við okkur blasir að stefna þessara stjórnmálamanna hefur komið okkur í það stöðu að við komumst ekki hjálparlaust út úr henni, við ráðum ekki við að falla niður gjaldeyrishöftin nema með gríðarlegri eignaupptöku hjá millitekjufólki. Að öllu óbreyttu mun sú stétt að öllum líkindum þurrkast út hér á landi, eða flytjast til hinna norðurlandanna. Alla vega er það svo að umræddir stjórnmálamenn hafa ekki komið með neinar haldbærar tillögur um hvernig við eigum að komast úr þeirri stöðu sem við erum í. Þessir þingmann hafa einnig vikið sér undan því að taka á þeirri gríðarlegu mismunum að hluti þjóðarinnar býr við ríkistryggðan lífeyri á meðan örðum er gert að horfast í augu við skerðingará skerðingar ofan vegna þess gjaldmiðils sem okkur er gert að búa við.

 

Sömu aðilar telja að vandi Grikkja sé sá að þeir séu innan ESB og að þýskir skattgreiðendur séu svo ósanngjarnir að hafna því að greiða skuldir Grikkja. Þessir íslensku þingmenn eru samkvæmir sjálfum sér og finnst í lagi að haldið sé uppi ósjálfbæri lífeyriskerfi fyrir hluta Grísku þjóðarinnar og þjóðverjar borgi.

 

Ljóst er að ef Grikkir hverfa frá Evrunni þá mun bresta á mikill flótti fjármagns úr landinu, sem reyndar er þegar farið að bera á. Grikkir eru með sínar skuldir í Evrum, við þeim blasa tveir valkostir. Fara íslensku leiðina með gjaldmiðil sem verður í höftum og nýttur til þess að greiða afleiðingar slakrar stjórnunar tækifærisinnaðra stjórnmálamanna, eða ná samningum við ESB löndin og koma í veg fyrir að landa í fjötrum ónýts gjaldmiðils og óábyrgra stjórnmálamanna.

 

Og nú styttist í kosningar og þingmenn búa sig undir að koma fram með kosningaloforð sem verða fjármögnuð að venju með óbeinni skattlagningu í gegnum gengisfellingar krónunnar.

 

Hörðu staðreyndirnar  sem við íslendingum blasir eru að ef ESB lendir í mikilli lægð, eins og framangreindir þingmenn virðast vilja helst og hlakkar í þeim. Helsta markmið ESB var að mynda efnahagssvæði til þess að verja störf og um leið þá tilvist sem við þekkjum. Ef það tekst ekki munu enn fleiri störf hverfa úr Evrópu til Asíu. Verksmiðjum í Evrópu verður lokað vegna þess að þær verða ekki samkeppnisfærar við kínverskar vörur. Í lokin má minna á að velgegni ESB er forsenda þess að íslenskt atvinnulíf nái að dafna.