Lýðskrumarinn og fjölmiðlarnir

Ég hef komið að gerð kjarasamninga með einum eða öðrum hætti nánast allan minn starfsaldur. Fyrst sem áhugamaður á félagsfundum, síðan sem trúnaðarmaður og komst þá  í samninganefnd og svo sem forsvarsmaður landssambands frá 1993 - 2011.

Í hverjum einustu kjarasamningum upplifir maður upprisu einstaklinga sem lofa miklum launahækkunum og yfirbjóða óspart. Ekkert er auðveldara en að yfirbjóða í kjarasamningum, nema það væri kannski að deila út kosningaloforðum. Yfirboðsmenn ná oftast athygli fjölmiðla og á því þrífast þessir einstaklingar.

Ég er ekki gagnrýna þá sem hafa mismundandi skoðanir á hver áherslan eigi að vera. Éf er að gagnrýna þá sem eru við samningaborðið eins og aðrir, en þeir fara síðan alltaf í fjölmiðla og koma í bakið á félögum sínum. Ég þekki engan sem stendur sáttur upp frá samningaborði, en þegar meirihluti samninganefndar metur það svo ekki sé hægt að ná lengra þá verður maður að una því.   

Lýðskrumarinn veit að hann mun ekki geta staðið við innistæðulaus loforð sín og alltaf er fyrirséð hvernig hann muni bregðast við.

Lýðskrumarinn endar alltaf sína velþekktu vegferð með því að bera sakir á aðra félaga sína í verkalýðshreyfingunni, oftast blandað andstyggilegu persónulegi níði, þó svo hann viti, og fjölmiðlamenn ættu einnig að vita, við erum ekki að semja við önnur stéttarfélög um kaup og kjör. Kjarasamningar eru gerðir milli stéttarfélaga við samtök fyrirtækja og/eða sveitarfélaga. Stéttarfélög semja ekki hvert við annað, eins og skilja má í spjallþáttum og fréttum.

Hér spilar fjölmiðlamaðurinn stórt hlutverk undir stjórn lýðskrumarans og við líðum fyrir það hversu slök íslensk fjölmiðlun er í sumum tilfellum, vegna þekkingarleysis fjölmiðlamanna og þess sjónarmiðs sem ræður : Það á að vera fjör í fréttunum og í spjallþáttunum. Lýðskrumaranum er hampað í viðtölum og spjallþáttum og gjarnan er hann nefndur "baráttumaður!!".

Það liggja fyrir samþykktir í öllum stéttarfélögum hvaða stefnu þau vilja fylgja. En lýðskrumarinn og fjölmiðlamenn virða þá stöðu vettugi og virðast oft ætlast til þess að forsvarsmenn stéttarfélaga gangi gegn samþykktum félagsmanna sinna.

Þó svo tillögur lýðskrumarans séu felldar með yfirgnæfandi fjölda atkvæða, heldur hann áfram og virðir vilja meirihlutans að vettugi og fær til þess góða aðstoð fjölmiðlanna. Það er sama hvað kemur upp ætíð ber hann sakir að félaga sína - ekki viðsemjendur stéttarfélaganna.

Í fjölmiðla og spjallþáttameðferð er ætíð gengið út frá því það sé lýðskrumarinn hafi rétt fyrir sér, en samþykktir allra annarra stéttarfélaga virtar vettugi.

Ætíð er það svo að það liggur fyrir að þeir aðilar sem lýðskrumarinn þarf að ná samningum við munu aldrei fallast á kröfur hans. Vitanlega er það lýðskrumarinn sem er að tapa ekki aðrir, en hann hefur ekki burði til þess að horfast í augu við afleiðingar gjörða sinna og þau vonbrigði sem felast í þeim væntingum sem hann er búinn að vekja hjá því fólki sem minnst má sín. Þar liggur er mesti fantaskapurinn sem er afleiðing gjörða lýðskrumarans. Meiri maður er hann nú ekki.

En vitanlega er það félagsmaðurinn sem hefur síðasta orðið, og þá ræður einfaldur meirihluti. Menn verða að hafa það í huga að ef félagsmenn samþykkja samninginn þá eru þeir búnir að losa samninganefndina undan ábyrgð.