Hraðlest til lægstu kjara

Efnahagsundrið í Kína á sér margar alvarlegar skuggahliðar. Talið er að um 150 – 200 milljónir farandverkamanna hafa flust til kínverskra borga í leit að vinnu og fer sú tala hækkandi. Þessu fólki er mismunað á margan veg yfirvöld neita því um húsnæðisbætur og sjúkratryggingar og börnum þeirra meinaður aðgangur að skólakerfinu. Hópur þessa fólks hefur verið að störfum við Kárahnjúka og fara misjafnar sögur af stöðu þeirra.

Fulltrúar norrænu stéttarfélaganna hafa kynnt sér stöðu farandverkafólks í Kína og þar hefur komið í ljós að það er oft neytt til þess að vinna mikla yfirvinnu og neitað um frí, jafnvel þó um veikindi sé að ræða. Farið er með þetta fólk eins og skepnur og það er neytt til þess að vinna við ömurlegar og oft heilsuspillandi aðstæður.

Atvinnurekendur beita ýmsum aðferðum til þess að koma í veg fyrir segi upp störfum. Launagreiðslur er oft frestað og þannig á fólkið hættu á því að tapa allt að 2 -3 mánaðalaunum ef það gengur gegn vilja atvinnurekandans. Þá neyða atvinnurekendur verkafólk oft til þess að greiða tryggingu til þess að koma í veg fyrir að það leiti vinnu annarsstaðar.

Öfgakenndir hægri menn og Frjálshyggjumenn hafa m.a. í þingsölum ESB barist fyrir því að launakjör í búsetulandi launamanns ráði, fari þeir til starfa í landi þar sem kjör eru hærri. Gegn þessu hafa fulltrúar samtaka launamanna með Norðurlöndin í broddi fylkingar barist og bent á þetta jafngildi því að vinnumarkaður Evrópu taki hraðlest niður til þeirra kjara sem lægst eru á Efnahagssvæðinu. Þetta sé einmitt það sem málsvarar starfsmannaleiga og þjónustusamninga vilji, svo þeir geti hámarkað arð sinn á kostnað hinna bláfátæku launamanna, og nýta sér ástand þeirra svæða þar sem atvinnuleysið er mest og kjörin lökust.

Það stakk mann illþyrmilega þegar viðskiptanefnd með forseta vorn í broddi fylkingar fór og gerði fríverslunarsamning við Kína og lýsti því yfir að hann vildi flytja frá Íslandi störf til Kína.

Forseti vor hefur einnig marglýst því yfir að Norðurlöndin séu okkar helstu óvinir og hafi snúið baki við okkur í hruninu, en þar hafi Kína ásamt Rússlandi reynst okkur vel. Nú er að svo að það voru Norðurlöndin sem komu okkur til bjargar með stórum lánum á afar hagstæðum kjörum, þegar allir höfðu hafnað því að  lána Íslandi. Stóra lánið hans Davíðs frá Rússlandi kom aldrei.

Forsetinn hefur auk þess marglýst því yfir að krónan sé ómetanlegur hluti af hinu íslenska efnahagsundri. Hún gerði það að verkum að hér var hægt að keyra allt efnahagskerfið upp úr þakinu og framkvæma stórkostlega eignaupptöku hjá almenning og hann fór með útrásarvíkingum um heimsbyggðina og boðaði þetta fagnaðarerindi.

Forsetinn hefur verið ákaflega samkvæmur sjálfur sér hvað varðar viðhorf til launamanna. Hann ógilti á þeim tíma þegar hann var ráðherra löglega kjarasamninga og hefur undanfarið komið reglulega fram í erlendum fréttastofum og kynnt þar sína eigin efnahags- og utanríkisstefnu.

Hún gengur þvert á samþykkta stefnu samtaka launamanna, en fer ákaflega vel saman við sjónarmið þeirra sem berjast gegn því að íslenskir launamenn geti varið sig gegn óbeinni skattpíningu í gegnum reglulegar gengisfellingar krónunnar. Þar sem fram fer mikil eignaupptaka í með lækkaðra launa og fluttning þeirra fjármuna í vasa fárra. Enda kemur það fram í hverri skoðanakönnunni á fætur annarri hverjir það eru sem styðja og kosta endurkjör hans.

Sú hentistefna sem forstinn hefur tekið upp birtist okkur í því að valdahlutföll hafa raskast. Hann er kominn inn á hið pólitíska svið. Hér eftir verður Alþingi og löglega kjörinn ríkisstjórn að meta sína möguleika með tilliti til afstöðu forsetans hverju sinni, skiptir þar engu löglega kjörinn meirihluti og afstaða hans. Þetta hentar þeim stjórnmálaflokkum sem eru nú í stjórnarandstöðu vel, og um leið atkvæðaveiðaveiðum við endurkjör. En er það sú framtíð sem hentar öllum, spyrja launamenn þessa dagana?