Háborð sýndarveruleikans í háskólum landsins

Hrunið svipti hulunni af hátterni nýfrjálshyggjunnar. Við blasti sviðin jörð, hvar sem hún hafði farið. Nokkrum áköfustu boðberum stefnunnar ofbauð og snéru við blaðinu og kröfðust þess að bönd yrðu sett á spilavítin í Kauphöllunum. Allt var í rúst og það virtist óframkvæmanlegt að rétta af þjóðarskúturnar nema með ofursköttum á landslýð. Fjárfestar hirtu arðinn en sendu tapið á ríkissjóð. Nýfrjálshyggjan losaði sig við hina félagslega umgjörð, hún var sögð hafa slævandi og deyfandi áhrif. Vaxandi hnattvæðing hefur tryggt hreyfanleika auðs sem engar reglur ná yfir. Það er nýtt til skammtímafjárfestinga og skammtímahagræðingu. Fyrirtækjum er gert að hagræða og aðlaga sig að kröfum markaðarins, að öðrum kosti hafi þau glatað tiltrú fjárfesta.

Pólitískar ákvarðanir skipta í raun engu hvað varðar alþjóðamarkaðinn og þróun samfélaga heimsins. Endalaus keppni á öllum sviðum. Almannahagsmunir hafa vikið fyrir hagsmunum fjármagnseigenda. Þjóðir keppa í lækkun skatta til þess að ná fyrirtækjunum til sín. Það getur ekki leitt til annars en lakari skólum og veikari heilbrigðisþjónustu og skuldsettari þjóða. Það setur þrýsting á stéttarfélögin, þau dragi úr sínum kröfum og laun hækki ekki. Kaupmáttur minnkar. Arður fyrirtækjanna ræður öllu.

Þessi keppni mun leiða til þess að þau samfélög sem launamenn byggðu upp á síðustu öld verður fórnað á altari samkeppninnar. Það vantar lög sem tryggja hagsmuni almennings gagnvart fjármagnseigendum. Það verður að setja alþjóðlega stjórn á kerfið sem tekur mið af heildahagsmunum. Það þarf að skilgreina upp á nýtt hver markmiðin eigi að vera

Nýfrjálshyggjan heldur launamönnum utan sviga við efnahagslega formgerð og stefnir markvisst á að draga tennurnar úr fjöldasamtökum með því að varpa rýrð á allar þeirra athafnir. Þetta á sérstaklega við um vinnumarkaðinn. Þar ræður för hagræðingin og markaðsetningin. Nýfrjálshyggjan þiggur áhrifamátt sinn frá pólitísku og efnahagslegu valdi þeirra hagsmunaðila sem hún stendur vörð um. Með þeim má telja miðjumenn sem hafa komið sér notalega fyrir í uppgjöf afskiptaleysisins, til þeirra renna molar þegar hergóssinu er skipt á milli valdhafanna.

Allir fá greitt upp topp og það sem eftir stendur rennur til starfsmanna og þeim hótað uppsögn sætti þeir sig ekki við sitt hlutskipti. Nýfrjálshyggjan leggur upp úr að ala á óvissu meðal launamanna, hættunni á uppsögn. Í sumum tilfellum hefur tekist að fjarlægja samtrygginguna sem samtök launamanna hafa komið upp. Með því verða áhrif óvissunnar áhrifameiri. Rekstrarhagfræðilíkön einstaklingshyggjunnar ganga út á tilvist hóps atvinnulausra. Samtrygging hverfur og ráðningar verða tímabundnar og hlutfall ótryggra starfa vex.

Fréttir fjalla um líðandi stund og minnisleysi fréttastofanna verður algjört. Engin samtenging, öll umræða fer fram í lokuðum boxum. Verksmiðjum lofað í inngangi spjallþáttarins til þess að auka fjárfestingu og minnka atvinnuleysi, í næsta boxi er rætt um að selja orkuna erlendis því það fáist ekki nægilega gott verð hér heima og þá er skipt um box og menn sammála um að ekki sé hægt að virkja neitt vegna náttúruverndar, og í lokaboxinu fallast allir í faðma og tala um nauðsyn þess að endurreisa velferðarkerfið með því að auka tekjur samfélagsins.

Fyrir nokkru fór fram þjóðaratkvæðagreiðsla þar sem 67% samþykkti fumvarp að nýrri stjórnarskrá. Rannsóknarskýrslan svipti hulunni af athöfnum valdastéttarinnar í íslensku samfélagi og sú von hafði vaknað með þjóðinni að stjórnmálamenn ætluðu loks að fara að vilja þjóðarinnar. Ný stjórnskrá er von almennings um að stemma stigu við ofurvaldi valdastéttarinnar. En öllum brögðum er beitt til þess að koma í veg fyrir að hún nái fram að ganga.

Sársaukafullt er að vera gert að horfa upp háborð sýndarveruleikans í Háskólum landsins þar sem einungis fá að taka til máls skoðanabræður valdastéttarinnar. Þar er hlutunum snúið á haus og Stjórnlagaráðsmönnum stillt upp sem talsmönnum hins illa, þess er vandlega gætt að ráðsliðar komi ekki sjónarmiðum sínum á framfæri. Fjölmiðlar valdhafanna apa allt upp sem fram er sett við háborðið, jafnvel þó við blasi margt af því standist ekki neina skoðun. Stjórnmálamenn valdastéttarinnar hrópa örvæntingafullir á hinu hæstvirtu Alþingi, þjóðin sé að gera valdarán og ætli sér hrifsa til sín völdum og þjóðarauðnum frá sjálfskipaðri valdastéttinni.