Efnahagslegar þrælabúðir

Helmingur þjóðarinnar vill ekki styðja núverandi stjórnmálamenn. Okkur er daglega boðið upp á stjórnmálamenn skríkjandi í ræðustól að halda þingstörfum í gíslingu í keppni um að halda orðinu sem lengst við að segja ekki neitt. Í hvert sinn sem þingmaður beitir svona brögðum er hann að sýna Alþingi Íslendinga og okkur kjósendum vanvirðingu. Við kusum alþingismenn til þess að setja sig inn í mál svo vel sem þeim eru unnt.
Á árunum fyrir hrun krónunnar vitnuðu þáverandi stjórnarþingmenn helst í tölur um ríflegan afgang af rekstri ríkissjóðs, tölur um góðan hagvöxt, tölur um vaxandi gildi krónunnar og tölur um stöðuga kaupmáttaraukningu og töldu þær sína hversu gott allir hefðu það í hinu íslenska efnahagsundri. Stjórnarandstöðumenn nýttu þessa tölur líka, þeir vildu auka eyðslu ríkisins.

Á sama tíma bentu hagdeildir aðila vinnumarkaðsins ásamt vinum okkar í nágrannalöndunum á tölur sem sýndu vaxandi halla á viðskiptum Íslands við útlönd og ofurþensluna í hagkerfinu og til þess að bjarga okkur frá miklum óförum í hagkerfinu yrði að skera mikið niður og hækka skatta til þess að minnka eyðsluna. Krónan var árið 2008 um 20% of hátt skráð og þjóðin lifði um efni fram á erlendum lánum án þess að nægjanleg verðmætasköpun stæði að baki. Þessar tölur sögðu okkur að það stefndi í hrun gjaldmiðilsins, en þessar ábendingar hentuðu ekki stjórnmálamönnunum.

Útrásarvíkingar fóru um heimsbyggðina í fylgd forsetans og ráðherra og mærðu hið íslenska efnahagsundur. Þar má minna á kaup þeirra á flugfélaginu Sterling, sem allir Danir töldu að væri ekki krónu virði og margfalt gjaldþrota. Í höndum íslenskra fjárfesta jókst verðmæti Sterling úr þremur milljörðum í tuttugu á örskömmum tíma, við það eitt að íslendingar keyptu og seldu sjálfum sér flugfélagið nokkrum sinnum. Forseti Íslands ásamt þáverandi ráðherrum sögðu þeim sem ekki skyldu íslenska viðskiptasnilli að fara á eftirmenntunarnámskeið.

En hin jökulkalda staðreynd er að Íslendingar geta ekki notað krónur til þess að greiða erlendar skuldir. Hætti Grikkir í evrusamstarfinu og taka upp gömlu drökmuna, munu þeir sem lánuðu Grikkjum ekki sætta sig við að fá nýprentaðar drökmur, þeir myndi líklega frekar vilja fá ónotaðan ljósritunarpappír, þeir gætu notað hann. Allir Grikkir sem ættu eitthvað fjármagn myndu gera það sama og gerðist hér heima á hinu ástkæra og ylhýra, flytja allt sitt í erlenda banka.

Þessi hugsunarháttur hefur ráðið ríkjum í íslenskum stjórnmálum frá lýðveldisstofnun og birst almenningi í um 25% meðalverðbólgu á ári síðustu 60 ár. 25% verðbólga samsvarar færslu fjórðungs tekna frá launþegum og sparifjáreigendum til atvinnurekenda. Eða með öðrum orðum íslenskir launamenn hafa eytt 3 mánuðum á ári í 60 ár í að niðurgreiða íslenskt atvinnulíf. Þriðjung starfsævi okkar eyðum við í að greiða herkostnað af efnahagsstjórn stjórnmálamanna, sem finnst það eðlilegt að tryggja lágan launakostnað með verðbólgu og reglulegum gengisfellingum.

Íslenskir launamenn búa í efnahagslegum þrælabúðum. Þeim er talið í trú að þeir hafi samningsrétt um launakjör, en hið rétt er að stjórnmálamenn fara með kjarasamninga eins og þeim sýnist. Staðreyndin blasir við, íslenskir launamenn voru búnir að ná þokkalegum kaupmætti árið 2005 í samanburði við nágrannaþjóðir og það ár erum við með rauntölur, það sem gerðist eftir það fram til október 2008 var froða byggð upp með erlendu lánsfjármagni. Krónan var þá orðin 20% of hátt skráð og erlendur gjaldeyrir á útsölu.

Íslenskum launamönnum hafði tekist frá árinu 2000 til 2008, að ná um 13% kaupmáttaraukningu, en töpuðu henni allri við Hrunið, auk þess að fjöldi heimila tapaði öllum sínum eignum og situr eftir skuldum vafin.

Danir féllu ekkert í kaupmætti við efnahagshrunið og hafa bætt við sig 1% eftir 2008 og tæp 6% það sem af er þessari öld. Auk þess að halda þeir sínum eignum.

Svíar hafa gert betur, þeir hafa bætt við sig 2,3% eftir efnahagshrunið og 7,3% það sem af er þessari öld, og halda líka eignum sínum.

Finnland hefur bætt við sig 4,5% í kaupmætti frá efnahagshruninu og bætt við sig 10,8% það sem af er þessari öld. Meðaltal kaupmáttaraukningar í Evrópu það sem af er þessari öld er 12,7%, þar af 2,7% eftir efnahagshrunið. Heimild: Alþjóðavinnumálastofnunin (ILO) árið 2010.

Þau 40 ár sem Rafiðnaðarsambandið hefur verið til hefur það samið um liðlega 3.000% launahækkanir. Á sama tíma hefur danska rafiðnaðarsambandið samið um 330% og býr samt við betri kaupmátt. Danskir rafiðnaðarmenn hafa auk þess ekki þurft að búa við stökkbreytingar skulda. Þeirra gjaldmiðill er tengdur Evrunni. Það er sama hvort krónan er fasttengd, undir höftum eða handstýrð. Það hafa verið reynd ýmis kerfi með krónuna en ekkert virkar.