Sá í gærkvöldi leikgerð Þorleifs Arnar
Arnarssonar og Símons Birgissonar á "Englum alheimsins" í Þjóðleikhúsinu.
Var fyrir
sýninguna eilítið hræddur um að ég mætti í leikhúsið með fyrirfram ákveðnar
skoðun á því hvernig verkið ætti vera.
Búinn að mynda mér fastmótaða skoðun á allri persónusköpun
og ég myndi bregðast neikvætt við ef í einhverju brugðið frá þeirri mynd, eftir að hafa
marglesið bók Einars Más Guðmundssonar og hafandi séð, ég veit ekki hversu oft,
kvikmynd Friðriks Þórs Friðrikssonar.
Atli Rafn Sigurðsson stendur fremst á sviðinu
allan tíman, bæði sem sögumaður og í hlutverki listamannsins Páls. Hlutverkið
er ákaflega krefjandi, en Atli Rafn veldur því fyllilega.
Allir leikarar standa sig vel og ég stóð mig
aldrei að því að vera bera þá saman við fyrirframgefnar skoðanir mínar á því
hvernig þeir ættu að nálgast hlutverk sín.
Af öllum öðrum ólöstuðum má sérstaklega
nefna hvernig Eggert Þorleifsson tekst á við hlutverk sitt sem Brynjólf
geðlækni á Kleppi. Þar tekst Þorleifi afskaplega vel að fá okkur áhorfendur til
þess að íhuga afstöðu okkar til Klepps og þess starfs sem þar hefur verið
unnið.
Hvet alla sem hafa gaman af því að fara í
leikhús og sjá greiningu á því samfélagi sem við höfum búið okkur, að fara og
sjá þessa sýningu. Hún er mögnuð sú upplifun sem maður verur fyrir þá tvo tíma
sem sýningin stendur.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli