Íslendingar skila lengstu
vinnuvikunni af þeim þjóðum sem við viljum bera okkur saman við. Ef borin er
saman verðmætasköpun á mann á hverja unna klukkustund eru afköst Íslendinga
einungis tveir þriðju af því sem Bandaríkjamenn ná og Danir eru einungis
liðlega 10% á eftir Bandaríkjamönnum.
Á árunum 1950 til 1980, þegar
vélvæðingin var hvað umfangsmest, fækkaði árlegum meðalvinnustundum á Íslandi
úr um 2.400 klst. í um 1.900 klst. En í hinum Norðurlandaríkjunum voru sömu
tölur um 1.900 klst. árið 1950, eru komnar niður í um 1.600 klst. árið 1980 og
halda áfram að lækka niður í um 1.550 árið 2010. Árið 2010 er árlegur
meðalvinnutími Íslendinga hins vegar um 1.750 klst. og við náum samt ekki
sambærilegum kaupmætti.
Framleiðni vinnuafls er 20%
minni á Íslandi en í nágrannalöndum en fyrir hendi eru umtalsverð tækifæri til
þess að knýja hagvöxt til framtíðar með því að auka arðsemi í fjármagnsfrekum
atvinnugreinum. Þannig má bæta launamönnum upp þann skaða sem þeir hafa orðið
fyrir, tryggja öran framleiðnivöxt og skapa möguleika fyrir varanlegum og
myndarlegum lífskjarabótum.
Nú er aftur komin upp umræða
launahækkanir upp á tugi prósenta. Við erum föst í viðjum vanans og erum þar af
leiðandi að dragast aftur úr á öllum sviðum á góðri leið með að ná verðbólgunni
upp í tveggja stafa tölu og tryggja áframhaldandi stöðu gjaldeyrishaftanna.
Vonandi er farið að renna upp fyrir þingmönnum nýrrar
ríkisstjórnar að hlutirnir eru ekki eins einfaldir og þeir héldu fram í nánast
hverjum einasta fréttatíma allt síðasta kjörtímabil þar sem þeir greindu frá
alls konar töfralausnum á efnahagsvanda þjóðarinnar og heimilanna.
Við verðum einfaldlega að auka fjárfestingar í atvinnulífinu og auka framleiðni og verðmætasköpun í íslensku þjóðabúi ef okkur á að takast að greiða niður skuldir okkar og standa jafnframt undir velferðarkerfinu. Það þýðir að núverandi ríkisstjórn verður að kúvenda í samskiptum sínum við helsta viðskiptasvæði landsins og yfirlýsingum ráðherra í erlendum fréttamiðlum. Auk þess að setja forseta vorn í farbann.
Við verðum að fjölga
þeim íslensku fyrirtækjum sem framleiða og selja alþjóðlegar vörur, eins og
t.d. Marel, Össur, Actavis og CCP. Forsvarsmenn þessara fyrirtækja hafa margoft
sagt að þeir sjái alltof mikla takmörkun í samkeppni og stækkunarmöguleikum ef
við breytum ekki peningastefnunni.
Við verðum að skapa
stöðugra rekstrarumhverfi og auka erlenda fjárfestingu. Íslenskir
stjórnmálamenn verða að leggja af það óábyrga hátterni að vera með óraunsæ
loforð, sem þeir redda síðan með gengisfellingu og verðbólguskoti.
Þetta kerfi Íslensku
valdastéttarinnar tekur ekki mið af hagsmunum almennings. Hann er réttindalaus.
Hér á landi eru hagsmunir fárra í fyrirrúmi, en um leið eru þar eru ákvörðuð
þau kjör sem mögulegt af að bjóða íslenskum heimilum upp á, þessu verður að
breyta eins og Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn bendir á í nýrri skýrslu.
AGS leggur til að þjóðir heims tækli
skuldakreppuna með því að hækka skatta á fyrirtæki og þá ríku. Í skýrslunni
segir að skattar á hæstu tekjuhópanna hafa lækkað mikið síðan á níunda
áratugnum. Verði skattarnir færðir í sama horf og þá, geti þróuð ríki aukið
tekjur sínar sem nemur 0,25 prósent af landsframleiðslu.
Forréttindi hátekjufólks hafa einungis
skilað auknum ójöfnuði til samfélagsins. Það voru þeir sköpuðu bóluhagkerfið og
meðfylgjandi kreppu með skuldsettu braski sínu og tókst að gera stórkostlega eignaupptöku
hjá almenning sem þeir hafa síðan falið í skattaskjólum.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli