Við höfum látið þetta viðgangast

Það er rétt sem Gylfi Magnússon viðskiptaráðherra segir um að það sem helst hafi farið úrskeiðis á undanförnum árum, sé að þjóðin hafi sætt sig við alltof oft við að fyrirtæki væru á gráu svæði. Ekki hafi verið brugðist við. Einungis í örfáum undantekningum var staldrað við og sagt;„Þetta er óheilbrigt! Þarna er verið að fara mjög á svig við hinar og þessar reglur.“

„Við létum þetta soldið yfir okkur ganga," segir Gylfi og þykir mestu máli skipta að breyta þessu hugarfari og vill að aðhaldið komi frá viðskiptalífinu sjálfu. Slíkt aðhaldið felst meðal annars í því, að eiga ekki viðskipti við fyrirtæki sem starfi á gráu svæði. Hann telur að það sé skilvirkasta aðhaldið 0g þessi hugarfarsbreyting hjá þjóðfélaginu taki tíma; nokkur ár.

Þar má t.d. minna hvernig stjórnvöld tóku á þeim málum sem risu upp við Kárahnjúka. Þrátt fyrir að nánast hver einasta reglugerð hafi verið brotin. Hver einasti trúnaðarmaður á staðnum hafi kvartað með opinberum hætti í gegnum sitt stéttarfélag um launakjör, aðbúnað og öryggi starfsmanna. Eftirlitsmenn Heilbrigðiseftirlits, Brunaeftirlits og Vinnueftirlit hafi bent á brot á reglum, þá gerði ríkisstjórnin ekkert. Hún felldi niður dagsektir og ómerkti lögbundnar aðgerðir eftirlitsstofnana. Ríkisstjórnin gerði eftirlitskerfið óvirkt, sama var upp á teningunum gagnvart fjármálakerfinu.

Ráðherrar komust átölulaust upp með það í fréttatímum að ráðast gegn verkalýðshreyfingunni og saka hana um eitt og annað, þrátt fyrir að fyrir lægju rök um hið gagnstæða. Fréttamenn stóðu sig ekki í að gagnspyrja. Ef þeir gerðu það þá fengu þeir tilkynningu frá viðkomandi ráðherra um að þeir myndi ekki tala framar við þann fréttamann.

Ríkisstjórnin tók allar eftirlitsstofnanir úr sambandi og vék sér undan að fjalla um raunveruleikann. Ætíð voru mættir á staðin lögmenn þekktir fyrir öfgakennd frjálshyggjuviðhorf og vörðu vafasamar aðgerðir fyrirtækja gagnvart launamönnum.

Með þessu settu þáverandi ríkisstjórnir þjóðinni fordæmi, sem átti eftir að hafa afdrifaríkar afleiðingar. Nánast allt varð heimilt í samskiptum fyrirtækja við umhverfi sitt, svo framarlega að viðkomandi hlaut ekki dóm í réttarsölum. Ef einhver möglaði þá risu upp hinir öfgafullu frjálshyggjulögmenn og hótuðu meiðyrðamálum.

Sjónarmið ráðherranna einkenndist af óábyrgri sjálfumgleði, hér væri spillingarlaust samfélag. Einnig má benda á vinnubrögð ríkisstjórnarinnar við ráðningu hæstaréttardómara, héraðsdómara, sendiherra, háskólaprófessors, eftirlaunaósómann og fleira. Það var Ríkið sem brást og það leiddi til siðrofs í samfélaginu og í hennar skjóli varð ríkjandi það viðhorf að sjálfsagt sé að hámarka sinn arð, sama hvaða aðferðum var beitt.

Framkoma nokkurra fjármögnunarfyrirtækja hafa verið miskunnarlaus og laus allra siðlegra viðhorfa. Þetta hefur leitt til þess að fólk sem varð undir stendur uppi réttlaust og búið að glata öllu og stendur í óviðráðanlegri skuldasúpu og er að grípa til örþrifaráða í tilraun við að opna auga stjórnmálamanna fyrir því hvert þeir hafi leitt þessa þjóð. Ríkisstjórnir undanfarinna ára hafa hreykt sér af því að við höfum komist hjá því að fylgja alþjóðlegum regluverkum í viðskiptum og skapað íslenskt efnahagsundur. Hvert leiddi það okkur? Hvar stöndum við?

Dómkirkjan lokuð 17. júní fyrir öðrum en valdastéttinni, Austurvöllur þakinn löggæslumönnum gráum fyrir járnum. Með hverjum degi vex sú áhætta að gripið verði til enn örlagaríkari aðgerða, en að brjóta niður hús og berja potta og pönnur.

Vegna athugasemda ætla ég að bæta við. 80% þjóðarinnar var á móti því þegar stjórnvöld ætluðu að sniðganga reglugerðir og byggja orkuver í Eyjabökkum. Landsmenn voru ekki endilega á móti orkuverinu, þeir töldu það hættulegt að stjórnvaldið ætlaði að sniðganga eigin lög. Þess má geta að nú er búið að byggja orkuver næstum því á sama stað.

Sama gerðist þegar þáverandi forsætisráðherra setti saman það óbermi sem hann kallaði fjölmiðlalög. Þau voru meingölluð og sama gerðist og í Eyjabakkamálinu. Landsmenn voru ekki á móti fjölmiðlalögum, en þeir voru á mót þeim óskapnaði sem einn maður vildi kalla fjölmiðlalög. En hann lagði ekki í að láta þjóðina kjósa um óskapnaðinn og vildi heldur ekki viðurkenna mistök sín. Það er við þennan einstakling að sakast að þjóðin á ekki sín fjölmiðlalög, það er að segja alvörulög fjölmiðlalög.