Skröpum botninn

Við erum mörg sem finnst það hafa verið slök skipti að setja Rögnu út og Ögmund inn. En þau voru auðskiljanleg ummæli forsætisráðherra í gær. Fyrir ríkisstjórn liggja mjög erfiðar ákvarðanir á næstu vikum og þetta væri eina leiðin til þess að tryggja framgöngu þeirra. Í sjálfu sér segir þetta í raun allt sem segja þarf um störf Ögmundar og félaga í ríkisstjórnarflokknum.

Þau voru ákaflega ómakleg ummæli Ögmundar í garð okkar fyrrverandi félaga sinna, starfsmenn stéttarfélaganna, um að við gengjum erinda AGS og vildum skera niður velferðarkerfið. Þar sleit hann viljandi, og ekki í fyrsta skipti, úr sambandi forsendur þeirra ákvarðana sem lágu að baki samþykktri stefnu verkalýðshreyfingarinnar. Þetta er taktík sem stjórnmálamenn nota í atkvæðaveiðum en um leið upplýsir það okkur um heilindi viðkomandi stjórnmálamanns.

Það er samdráttur í hagkerfinu og þar spilar inn vöxtur svarta hagkerfisins. Fjárfestingar hafa dregist saman um 50%, þar er fyrirferðamest minnkun fjárfestinga hins opinbera eða um 30% og svo fjárfestinga í bygginga og verktakaiðnaði eða um 25%. Kaupmáttur reglulegra launa hefur minnkað um 17-18% og kaupmáttur ráðstöfunartekna um 25-26%. Hrapið og atvinnuleysið er mest á almenna markaðnum og það segir okkur að þar hefur farið fram mesta kaupmáttarhrapið, í sumum atvinnugreinum eins og t.d í byggingariðnaði er það líklega allt að 50% að jafnaði.

Það er rétt sem forsætisráðherra segir að botninum er náð og við höfum aðeins ná okkur af stað, en það sem skiptir okkur mestu er hversu öflug viðspyrnan frá botninum verður. Álver er ekki heildarlausn og skiptir ekki öllu máli, en það skiptir miklu máli þegar svona mikill doði er í hagkerfinu og það gæti skipt sköpum um hversu öflug viðspyrnan frá botninum verður. Við verðum með öllum tiltækum ráðum að auka verðmætasköpun.

Landsvirkjun, OR ásamt fleiri fyrirtækjum fá ekki lán vegna þess að Icesave málin eru ekki frágengin og það er búið að kosta Ísland gríðarlega fjármuni og hefur bitnað harkalega á almenna vinnumarkaðinum. Allt útlit er á að OR hafi ekki bolmagn til þess að fara í Bitru og Hverahlíðavirkjanir. Vinnubrögð Ögmundar og félaga í góðri samvinnu við stjórnarandstöðuna er að leiða til þess að við sjáum fram á að þurfa að vera á botninum um alllangt skeið, líklega 10 – 15 ár.

Það er klárt að við munum aldrei ná okkur upp frá botninum til framtíðar með krónunni. Við verðum að taka til og það duglega hvort sem við göngum í ESB eða ekki. En það er ljóst að ef við stefnum markvist að ESB þá munum við komast í var og fá stuðning til þess að mynda nauðsynlegan stöðugleika.

Krónan er eins korktappi út á reginhafi hinna öflugu heimsmynta og við höfum séð hvaða afleiðingar það hefur þegar fjárfestar hafa verið að spila á þessa örmynt okkar. Danir eru með sína krónu, en yfirlýsing Evrópska seðlabankans um að hann muni tryggja stöðu hennar styrkir dönsku krónuna gagnvart fjárglæframönnum, með aðildarviðræðum er möguleiki að við kæmumst í var undir Grænuhlíð með korktappann.

Danskir launamenn eru ekki í sömu stöðu og við. Íslenskum launamönnum er í kjarabaráttu sinni gert að hlaupa á hlaupbretti þar sem stjórnmálamenn stýra hraðanum. Við hlaupum sem best við getum, en erum nánast alltaf á sama stað. Búin að semja um tæplega 4.000% launahækkanir á meðan danskir launamenn hafa samið um 330% og ganga fram örugglega, án þess að vera gert að standa á hlaupabrettinu, til vaxandi kaupmáttar við stöðuleika og lága vexti með eignir sínar varðar í stöðugu hagkerfi á meðan 24 þús. íslensk heimili liggja í valnum.

Yfir stendur svo venjubundinn eignatilfærsla frá almenning til fárra. Ofsafengin gróði útvegsmanna sem þeir nýta til þess að verja séreignastöðu sína. Mér er eins fjölmörgum öðrum fullkomlega óskiljanlegt á hvaða forsendum Ögmundur fyrrv. verkalýðsforingi gengur með Heimsýnarmönnum gegn hagsmunum launamanna.

Þar má reyndar einnig benda á baráttu hans gegn Starfsendurhæfingarsjóð. Við þekkjum það mjög vel, fótgönguliðar stéttarfélaganna sem erum út á mörkinni, þann ótrúlega árangur starfsfólk Starfsendurhæfingarsjóðs hafa náð í sínu starfi með þeim sem minnst mega sín í Íslensku samfélagi. Þetta er klárlega það besta sem verklýðshreyfingin hefur gert á þeim vettvangi. En við sem störfum út á vígvellinum með launamönnum skiljum reyndar æði oft ekki hvert sumir stjórnmálamenn eru að fara þegar þeir fara að blaðra um vinnumarkaðinn og stöðu launamanna. Þar upplýsa þeir okkur ansi oft um sitt fullkomna þekkingar- og skilningsleysi.