Vaxnadi atvinnuleysi að óþörfu

Það er hreint út sagt ömurlegt að vera gert að horfa upp á að nú sé að dynja á okkur hrina uppsagna og það í byrjun sumars. Þegar atvinnulífið hefur ætíð tekið kipp upp á við. Forsvarsmenn fyrirtækjanna segja okkur að þeir séu búnir að leita í allar hugsanlegar matarholur eftir verkefnum til þess að geta haldið mannskapnum, en nú verði ekki lengra gengið i þeim efnum. Menn hafi gert allt til þess að lifa veturinn af án frekari uppsagna og viljað halda í sinn kjarnamannskap.

En ekkert hefur gerst, ríkisstjórnin sendir endurtekið frá sér lista um verkefni sem hún sé að vinna að, en í raun hefur ekkert breyst á þeim lista síðustu 12 mán. Fyrirhugaðar virkjanir eru í biðstöðu, sama má segja um álver og stækkun álvera og önnur verkefni.

Þessu veldur getuleysi Alþingis til þess að ganga frá Icesave og opna með því samband íslenskra fyrirtækja við erlendan lánamarkað á eðlilegum kjörum. Þegar bent er á þetta skella þingmenn sér í þrætustellingar með venjubundinni útúrsnúningum.

Það er t.d. ekki boðlegt að formenn Framsóknar og Sjálfstæðismanna ásamt stjórnandstöðunni í ríkisstjórninni haldi því blákalt fram að verið sé að vinna betri samningsstöðu fyrir Ísland. Allir aðilar sem þekkja til segja að nú fyrst stefni í verulega erfiða stöðu fyrir Ísland þegar mál eru kominn af stað fyrir dómstóla. Holland og England hafa ásamt öðrum vinaríkjum ítrekað bent á að dómstólaleiðin muni leiða Ísland í enn verri stöðu.

Öll þessi bið hefur kostað íslenskt atvinnulíf milljarða og í raun tryggt vaxandi atvinnuleysi og komið enn fleiri heimilum á vonarvöl. En þeir sem sitja á Alþingi hafa ekki áhyggjur af því, þeir eru í föstum djobbum hjá hinu opinbera og stjórnarandstaðan með sínum viðauka frá VG telur sig hafa verið að vinna lönd. En það gagnstæða blasir nú við að loknum kosningum. Rúmlega 40% þjóðarinnar sat heima, skilaði auðu eða kaus eitthvað annað en fjórflokkinn til þess að mótmæla þessum vinnubrögðum stjórnmálamanna.

Ég er þessa dagana á þingi rafiðnaðarmanna í Stokkhólmi og þingi norrænna byggingamanna. Ég hef áður lýst því hér á þessari síðu þær upplýsingar sem fram komu á þessum vettvangi, jafnvel fyrir Hrun, að Ísland yrði að taka til í efnahagsstjórninni ef ekki ætti illa að fara. Ísland myndi ekki fá aðstoð fyrr en það væri ljóst að íslendingar viðurkenndu sinn vanda og óstjórn.

Fyrst á eftir fann maður fyrir skilning hér niður í Skandínavíu og vilja til hjálpar, en í dag þá skynjar maður það viðhorf að íslendingum sé ekki viðbjargandi, þeir hafi ekki áttað sig á þessu sjálfskaparvíti sem þeir komu sér í og þeir verði bara að taka á sínum málum án þess að vera hjálpað.

Hér niður í Skandínavíu er löndunum að takast að komast af stað. Hér varð ekki Hrun og gjaldeyrir tvöfaldaðist í verði með hækkunum á öllum nauðsynjavörum. Hér vinna stjórnmálamenn sín störf, en heima eyða stjórnmálamenn tíma sínum í útúrsnúninga og þeir séu að vinna sigra og komnir í óstöðvandi sókn. Þrátt fyrir fullkomið hrun í kosningum, slakri þátttöku í kosningum og sigrum flokka utan fjórflokkanna.