Æseifur óvinur atvinnulífsins

Ég hef í allnokkrum pistlum undanfarin ár reynt að draga fram hvernig Icesave óvissan hefur speglast yfir í vandræðagang varðandi ákvarðanatöku í efnahags- og atvinnumálum og hversu mikið ábyrgðarleysi felist í að draga málið. Stjórnmálamenn fjalli ávalt um Icesave sem einangrað mál, en vilja síðan að talað sé um uppbyggingu atvinnulífs án tengsla við skuldatryggingaálag og lokaðar lánaleiðir. Sama á við um afkomu heimilanna það vilja þeir ræða án tengsla við annað.

Dráttur á lausn Icesave setur efnahagsáætlun Íslands og AGS sem og afgreiðslu lána frá vinaþjóðum í uppnám. Afleiðingarnar eru að ómögulegt er að fjármagna þær stórframkvæmdir sem hefjast áttu í fyrra og við Landsvirkjun og OR blasa gríðarlegir efnahagslegir erfiðleikar.

Þetta vinnulag stjórnmálamanna að ráða ekki við heildræna yfirsýn, hefur valdið töfum við undirbúning nauðsynlegra framkvæmda. Landsframleiðsla hefur dregist dragast saman um 12% og atvinnuleysi hefur verið að meðaltali yfir 10%.

Þjóðfélagið hefur orðið af hundruðum milljarða í verðmætum og á fimmta þúsund manns hafa verið án vinnu að óþörfu undanfarið ár. Uppbygging og baráttan gegn atvinnuleysi á ætíð að hafa allan forgang. Það er meira og minna allt í frosti og samfélagið fallið í þunglyndi vegna hátternis stjórnmálamanna og sífellt fleiur flýja land.

Það er skylda stjórnmálamanna að ganga frá samningum um Icesave og að hafa forgang um að tryggja að friður ríki á vinnumarkaði. En hver vikan af annarri líður án þess að niðurstaða náist og þjóðin er orðin meðvirk í andlegum doða stjórnmálamannanna og pólitíkin er að draga okkur niður í þunglyndi og kyrrstöðu. Almenningur og heimilin líða mest fyrir þetta.

Um hvaða stærðir er ég að tala?
• Sjálfstæðismenn fóru ekki fram á þjóðaratkvæði til þess að samþykkja 800 MIA framlag ríkissjóðs vegna gjaldþrots Seðlabankans undir stjórn þess sem berst hvað harðast gegn umbótum í atvinnulífinu.
• Ekki var farið fram á þjóðaratkvæði vegna 400 MIA framlags í bankakerfið.
• Við blasir að Íbúðarlánasjóður er gjaldþrota og þarf um 300 MIA. Framsóknarmenn hafa ekki farið fram á þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ekki fást lán til orkufyrirtækja. Búðarháls hefur ekki komist af stað, auk annarra framkvæmda í orkufyrirtækjum og á Reykjanesi.Því var hafnað af þingmönnum að ganga frá Icesave í fyrra, þó þá lægi fyrir mun betri samningur með endurskoðunarákvæðum, en sá verri var nýttur til þess að keyra málið í þjóðaratkvæði í pólitískum loddaraskap.
Sem hefur leitt til þess að ekki hafa verið nýtt:
• 2.000 störf í Búðarháls
• 1.000 störf á Reykjanesi og í öðrum orkufyrirtækjum
• 1.000 afleidd störf

Þetta gerir 4.000 störf þar sem starfsmenn hefðu verið með um 450 þús. kr. í laun að jafnaði sem er um 1.8 MIA á mán. Það hefði skilað til ríkissjóðs í sköttum um 900 millj. á mánuði. Síðastliðið ár hefðu verið 4.000 færri á atvinnuleysisbótum eða sparast hefðu liðlega 700 millj. kr. í bætur á mánuði.

Ríkissjóður hefur semsagt tapað bara vegna þessa um 1.6 MIA á mánuði vegna Icesave. Þessu til viðbótar má benda á skuldatryggingarálagið og vexti vegna annarra lána og svo frestun á styrkingu krónunnar sem hafa kostað heimilin ómældar upphæðir.

Svo er talað um að þjóðin muni fara á hausinn vegna fyrirliggjandi samnings sem kostar okkur um 50 MIA og forsetinn spilar sitt einkennilega og mótsagnarkennda sóló um heimsbyggðina og setur kjarasamninga í upplausn ásamt áætlunum um að AGS fari.

Og NEI-kórinn segir að ekkert liggi á og allir séu ósanngjarnir við litla Ísland. Við getum lært meir af óvinum okkar en vinum, segir einhversstaðar.
Giv mí a breik.

P.s Ég vill ekki borga skuldir óreiðumanna, en við verðum sem þjóð að fara að þeim samningum sem við höfum gert. Þetta er svo sem það sem ég fæst daglega við í mínum störfum, stundum finnst manni að rétturinn liggji hjá manni, en þá eru það lög og reglur sem segja annað og maður verður að sætta sig við það.