Ráðist á þá sem minnst mega sín

Hún er æði oft einkennileg umræðan um lífeyrisréttindi og lífeyrissjóðina. Það virðist vera algengt meðal margra stjórnmálamanna og álitsgjafa að tala um þetta eins og tvo aðskilda hluti. Talað er um lífeyrissjóðina eins og einhvern sjóð sem stjórnmálamenn geti ráðstafað, án þess að það hafi nein áhrif, algengt viðkvæði er að það séu svo miklir fjármunir í lífeyrissjóðunum.

Þeir séu að græða svo mikið, þar er oftast ruglað saman uppsöfnunarkerfi og gegnumstreymiskerfi. Rætt er um miklar eignir lífeyrissjóðanna, þeir eiga í raun ekkert, en þar er sparifé sjóðsfélaga viðkomandi sjóðs. Þegar rætt er um að ráðstafa fjármagni úr lífeyrissjóðum, þá er allt eins hægt að tala um að ráðstafa fjármagni af inneignarreikningum í bönkunum.

Þeir fjármunir sem eru í lífeyrissjóðum er sparifé þeirra sem hafa valið að spara og varðveita sitt fé. Nokkrir að hafa ekki gert það, og fjölmargir greiða einungis hluta af launum sínum. Tillögur stjórnmálamanna og nokkurra álitsgjafa, ganga út á þeir sleppi sem hafa ekki tekið þátt í samtryggingakerfinu, heldur safnað fé sínu á einkareikninga, undir koddann, í fasteignir og vilja fá að fljóta frítt með. Hér er lagt upp með athafnir sem brjóta jafnræði og ef af verður kallar á dómsmál.

Tillögur stjórnmálamanna um að skattleggja sparifé launamanna í lífeyrissjóðunum mun koma mjög misjafnlega niður á fólki. Þetta er skattur sem mun leggjast þyngst á láglaunafólk á almennum vinnumarkaði, núverandi örorkubótaþega og lífeyrisþegar sem koma úr þessum hópi. Á meðan margir aðrir þar á meðal hálaunahópar eins og ráðherrar og stjórnmálamenn sleppa alfarið við þennan skatt.

Lífeyrisréttindi opinberra starfsmanna eru mun ríkulegri en á almenna vinnumarkaðinum og algerlega varin fyrir sveiflum á bæði fjármálamarkaði og tryggingafræðilegri samsetningu á meðan almennu lífeyrissjóðirnir verða að mæta þessum sveiflum með breytingum á réttindum eða hækkun á iðgjöldum.

Í kjarasamningunum frá því í maí var jöfnun lífeyrisréttinda eitt af meginviðfangsefnum. Í samningunum náðist samkomulag um markviss skref í því að jafna lífeyrisréttindi landsmanna.

Í fjárlagafrumvarpinu og tengdum bandormi vegna tekjuhliðar fjárlaga hefur ríkisstjórnin lagt það til að lagðar verði beinar álögur á lífeyrissjóðina. Þessar álögur munu skerða lífeyrisréttindi á almennum vinnumarkaði og auka kostnað ríkissjóðs og sveitarfélaga vegna ábyrgðar þeirra á lífeyrisréttindum opinberra starfsmanna sem skattgreiðendur verða síðan að standa skil á. Það er að sumir verða að búa við skert réttindi, auk þess að vera sendur hærri skattareikningur.

Ríkisstjórnin ætlar setja sérstakan 10,5% launaskatt á fjármálafyrirtæki einnig ná til lífeyrissjóðanna, auk þess að láta lífeyrissjóðina greiða skatt til umboðsmanns skuldara um 75 millj.kr. álögur á ári. Þó þetta sé nauðsynlegt er vandséð að leita á náðir þeirra sem eru með lökustu lífeyrisréttindin en veita ríkisábyrgð gagnvart þeim sem búa við ríkustu réttindin.

Auk þessa á að leggja á lífeyrissjóðina sérstakan eignarskattur upp á 2,8 miljarða króna næstu tvö árin til að fjármagna sérstakar vaxtabætur vegna fjármálahrunsins.

Allar þessar aðgerðir, þ.e. skerðing á hækkun almannatrygginga og sérstakar álögur á lífeyrissjóðanna, munu leiða til þess að lífeyrisréttindi launafólks á almennum vinnumarkaði skerðast verulega á næstu misserum. Á sama tíma munu lífeyrisréttindi þeirra opinberu starfsmanna, sem aðild eiga að LSR eða lífeyrissjóðum sveitarfélaganna, standa óbreytt og aukast í samræmi við umsamdar launahækkanir.

Hér eru stjórnmálamenn að koma í veg fyrir að eitt af höfuðmarkmiðum síðustu kjarasamninga um að jafna lífeyrisréttindi á vinnumarkaði náist ekki. Bilið milli almenna og opinbera vinnumarkaðarins mun aukast verulega.

Við erum öll sammála um að taka á skuldavanda heimilanna, en að láta örorku- og lífeyrisþega á almennum vinnumarkaði vera eina um að borga þennan kostnað er óásættanlegt.

Viðbót vegna innsendra aths. og pósta :

Það tala margir um að íslensk umræða nærist einvörðungu á innistæðulausum klisjum og fullyrðingum. Það sé vísvitandi gert af þeim sem vilja viðhalda núverandi kerfi óbreyttu til að tryggja sína sérhagsmuni og óbreyttan gjaldmiðil svo hagt sé að halda í gengisfellingar, háa vexti og verðtryggingu.

Það virðist vera nákvæmlega sama hversu oft þessar klisjur eru leiðréttar, sömu menn halda áfram að tönglast á þeim og hamast við að birta þær eins víða og þeir geta. Annaðhvort eru þessir einstaklingar ákaflega illa að sér, eða þeir eru vísvitandi að ganga erinda þeirrar valdastéttar sem hér hefur verið við völd.

Í aths.kerfi þessarar síðu koma þessi sjónarmið oft glögglega fram. Ég er þeirrar skoðunar að menn séu yfirleitt ekki svona illa að sér og finnst líklegra að ástæðan sé að verið sé að ganga erinda þeirra sem hagnast á því að viðhalda þessu kerfi óbreyttu.

En svo viðhorfum og rökum sé haldið til staðar, þá bið ég menn um að renna í gegnum pistla á þessari síðu og bendi á sérstaklega þessa hér að neðan sem nýlega hafa verið birtir :

Hér um vaxtaviðmið er ekki ávöxtunarkrafa

og

Hér um uppbyggingu íslenska lífeyriskerfisins

og

Hér um verðtrygginguna