Nú blasir við sú jökulkalda staðreynd að gengisfall krónunnar mun ekki ganga til baka nema að hluta til, en það mun ekki gerast fyrr en næsta vetur. Gengi krónunnar hefur verið of hátt skráð og skuldastaða heimilanna mun verri en fjölskyldur gerðu ráð fyrir. Ef spá um að fasteignaverð falli um 30% eru margar fjölskyldur komnar í skuldafangelsi í eigin íbúðum.
Það stendur sem sagt ekki steinn yfir steini í fullyrðingum stjórnarþingmanna og Seðlabankastjórnarmanna á undanförnum árum um að hátt gengi hafi verið reist á miklu innstreymi erlends lánsfjár, sem varið hafi verið til arðbærrar eignamyndunar og muni standa undir afborgunum.
Skuldir þjóðarbúsins eru orðnar margfaldur gjaldeyrisforði Seðlabankans og heimilin blakta eins og lauf í haustvindi í áhlaupum miskunnarlausra vogunnarsjóða.
Gengi krónunnar var of hátt. Fyrirtækin eru að búa sig undir uppreisn gegn krónunni og peningastefnu Seðlabankans eins og Vilhjálmur hefur boðað frá því að kjarasamningar hófust fyrir jól. Innviðir efnahagslífsins torveldi erlend viðskipti þar sem verðbólga sé hærri hér en í flestum viðskiptalöndum. Verðbólga auki innlendan kostnað og éti upp hagnað útflutningsfyrirtækja.
Hágengið hefur verið notað til að hamla verðbólgu, en þess í stað valdið aukningu erlendra skulda til að fjármagna falskan kaupmátt. Gengið var of hátt og þurfti að lækka.
Stjórnvöld hafa haldið því að okkur það sé góðri hagstjórn hennar að þakka hversu mikið kaupmátturinn hefur vaxið. Við blasir að efnahagsstjórn undanfarinna ár hefur verið í höndum manna sem ráða ekki við það verkefni.
Ábyrg efnahagsstjórn hefði verið fólgin í því að setja á markað ríkisskuldabréf til þess að sporna gegn óábyrgum leik bankanna og nýta þá peninga til þess að byggja upp gjaldeyrisvarasjóð. Staða ríkissjóðs er ekki eins góð og haldið var að okkur. En þá stóðu yfir kosningar og ríkisstjórnin vildi baða sig í velgengni falsks kaupmáttar og skattalækkunum sem ekki var innistæða fyrir.
Nú er ekkert svigrúm til neins annars en að skuldsetja þjóðina og jafnvel að hækka skatta aftur með beinum eða óbeinum hætti. En ríkisstjórnin býr sig undir að nýta sparifé launamanna í lífeyrissjóðunum til þess að bjarga málunum. Þeir sem hafa haft með efnahagsstjórnina að gera hafa endurtekið vikið umræðum um framtíðarlausn eins og upptöku Evru og inngöngu í ESB af borðinu án nokkurra sjáanlegra raka.
Ég er á leið heim frá Stokkhólmi af fundi stjórnar norræna byggingarsambandsins. Í öllum norrænum fjölmiðlum er fjallað um það heimsmet sem íslendingar settu í vöxtum. Viðskiptakálfar norrænna blaða hafa dregið athafnir íslendinga undanförnum misserum í efa. Nú blasi við staðfestingar að sú gagnrýni hafi verið rétmmæt. Leiðinlegt fyrir íslending sem vill að tekið sé mark á okkur að heyra hvernig félagar okkar gera góðlátlegt grín af stórmennskulátum okkar.
Það óáran sem nú hellist yfir okkur sé heimatilbúið af misvitrum íslenskum stjórnmálamönnum. Hvernig ættum við að trúa því að íslendingar séu mikið flinkari í efnahagsstjórn en nágrannaríki okkar. Af hverju völdu Danir,Svíar, Finnar, Þjóðverjar, Englendingar og Frakkar að standa að uppbyggingu ESB?
En við blasir sú staðreynd að bilið milli eignamanna og þeirra sem minna mega sín mun breikka umtalsvert sem er, og takið nú vel eftir, í fullu samræmi við þá efnahagsstefnu sem hér hefur verið ástunduð frá árinu 1992 undir stjórn þeirra sem sitja í bankaráði Seðlabankans.
Það stendur sem sagt ekki steinn yfir steini í fullyrðingum stjórnarþingmanna og Seðlabankastjórnarmanna á undanförnum árum um að hátt gengi hafi verið reist á miklu innstreymi erlends lánsfjár, sem varið hafi verið til arðbærrar eignamyndunar og muni standa undir afborgunum.
Skuldir þjóðarbúsins eru orðnar margfaldur gjaldeyrisforði Seðlabankans og heimilin blakta eins og lauf í haustvindi í áhlaupum miskunnarlausra vogunnarsjóða.
Gengi krónunnar var of hátt. Fyrirtækin eru að búa sig undir uppreisn gegn krónunni og peningastefnu Seðlabankans eins og Vilhjálmur hefur boðað frá því að kjarasamningar hófust fyrir jól. Innviðir efnahagslífsins torveldi erlend viðskipti þar sem verðbólga sé hærri hér en í flestum viðskiptalöndum. Verðbólga auki innlendan kostnað og éti upp hagnað útflutningsfyrirtækja.
Hágengið hefur verið notað til að hamla verðbólgu, en þess í stað valdið aukningu erlendra skulda til að fjármagna falskan kaupmátt. Gengið var of hátt og þurfti að lækka.
Stjórnvöld hafa haldið því að okkur það sé góðri hagstjórn hennar að þakka hversu mikið kaupmátturinn hefur vaxið. Við blasir að efnahagsstjórn undanfarinna ár hefur verið í höndum manna sem ráða ekki við það verkefni.
Ábyrg efnahagsstjórn hefði verið fólgin í því að setja á markað ríkisskuldabréf til þess að sporna gegn óábyrgum leik bankanna og nýta þá peninga til þess að byggja upp gjaldeyrisvarasjóð. Staða ríkissjóðs er ekki eins góð og haldið var að okkur. En þá stóðu yfir kosningar og ríkisstjórnin vildi baða sig í velgengni falsks kaupmáttar og skattalækkunum sem ekki var innistæða fyrir.
Nú er ekkert svigrúm til neins annars en að skuldsetja þjóðina og jafnvel að hækka skatta aftur með beinum eða óbeinum hætti. En ríkisstjórnin býr sig undir að nýta sparifé launamanna í lífeyrissjóðunum til þess að bjarga málunum. Þeir sem hafa haft með efnahagsstjórnina að gera hafa endurtekið vikið umræðum um framtíðarlausn eins og upptöku Evru og inngöngu í ESB af borðinu án nokkurra sjáanlegra raka.
Ég er á leið heim frá Stokkhólmi af fundi stjórnar norræna byggingarsambandsins. Í öllum norrænum fjölmiðlum er fjallað um það heimsmet sem íslendingar settu í vöxtum. Viðskiptakálfar norrænna blaða hafa dregið athafnir íslendinga undanförnum misserum í efa. Nú blasi við staðfestingar að sú gagnrýni hafi verið rétmmæt. Leiðinlegt fyrir íslending sem vill að tekið sé mark á okkur að heyra hvernig félagar okkar gera góðlátlegt grín af stórmennskulátum okkar.
Það óáran sem nú hellist yfir okkur sé heimatilbúið af misvitrum íslenskum stjórnmálamönnum. Hvernig ættum við að trúa því að íslendingar séu mikið flinkari í efnahagsstjórn en nágrannaríki okkar. Af hverju völdu Danir,Svíar, Finnar, Þjóðverjar, Englendingar og Frakkar að standa að uppbyggingu ESB?
En við blasir sú staðreynd að bilið milli eignamanna og þeirra sem minna mega sín mun breikka umtalsvert sem er, og takið nú vel eftir, í fullu samræmi við þá efnahagsstefnu sem hér hefur verið ástunduð frá árinu 1992 undir stjórn þeirra sem sitja í bankaráði Seðlabankans.
1 ummæli:
Guðmundur ertu að tala um frumvarp sem skyldar lífeyrissjóði til að kaupa skuldabréf af bönkum fyrir 25%
Skrifa ummæli