Svarti Pétur lýðskrumaranna

Stjórnmálamenn hafa um langt skeið boðið landsmönnum upp á þann heimasmíðaða veruleika að sá kostur standi til boða, að þeir geti leyst efnahagsvandamál með því að ráðstafa sparifé launamanna, það er að segja ef það sé í almennum lífeyrissjóðum. Þingmönnum virðist það ekki skipta neinu þó landslög og stjórnarskrá standa í vegi fyrir þessu og stilla málum upp með þeim hætti, að það séu óbilgjarnir stjórnendur lífeyrissjóða sem standi í vegi fyrir því „réttlæti“ sem þeir boða.

Fréttamenn og spjallþáttastjórnendur hafa gleypt við þessu og úthúða starfsmönnum lífeyrissjóða og reyndar alla sem voga sér að benda á að þetta standist ekki.

Ráðherrar og þingmenn virðast telja að þeir geti einhendis samið við um starfsmenn ASÍ eða samtaka lífeyrissjóða um þessi mál, þessi afstaða er fullkomlega óskiljanleg og eitthvert ómerkilegasta lýðskrum sem sést hefur.

Um lífeyrissjóði gilda lög sem Alþingi setti árið 1997, þar eru settar mjög ákveðnar leiðir um meðferð þess sparifé sem sjóðsfélagar eiga í sjóðunum. Ef þingmönnum tekst þetta ætlunarverk sitt og virða með að vettugi landslög og stjórnarskrá, spyrja sjóðsfélagar hvar það fordæmi endi. Fjölmargir lögmenn halda því fram að slíkt sé í raun óheimilt og benda á eignarréttinn og jafnræðissjónarmið. Með því að samþykkja slíkt er líklegt að stjórnendur væru að kalla yfir sig persónulega skaðabótaábyrgð. Þetta verður ekki gert nema með því að kalla saman fundi sjóðsfélaga og kanna hug þeirra.

Lífeyrissjóðir hafa fylgt þeim starfsreglum sem ársfundir sjóðanna hafa sett, ef sjóðfélagar geta ekki greitt og eignir duga ekki fyrir skuldum, er tekið á viðkomandi máli. Enda hafa mjög fá mál á þeirra vegum farið í gjaldþrot. Úrræðin hafa verið kynnt, en þau ekki nýtt sakir þess að stöðugt er beðið eftir almennri niðurfellingu. Aðrar leiðir hafa ekki verið samþykktar enda eru þær ekki færar, sama hversu margar tunnur eru barðar og hvað lýðskrumarar á Alþingi lofa.

Starfsmönnum ríkisins er ekki ætlað að losa almenning úr skuldum með sama hætti og þingmenn ætla sjóðsfélögum á hinum almenna vinnumarkaði. Tugmilljarða niðurfærslur hafa í för með sér skerðingu lífeyrisréttinda fyrir sjóðsfélaga á hinum almenna vinnumarkaði. Á meðan þurfa sjóðfélagar í Lífeyrissjóð starfsmanna ríkisins ekki að óttast slíka skerðingu enda réttindi ríkistryggð.

Sjóðfélagar á hinum almenna vinnumarkaði greiða því fyrir almenna niðurfellingu skulda annars vegar með skerðingu á sínum lífeyrisréttindum og hins vegar með hækkunum skatta og greiða það sem tapast hjá Lífeyrissjóði starfsmanna ríkisins. Er til of mikil mælst að þingmenn kynni sér þessi mál með þeim hætti að hægt sé að nálgast viðfangsefnið af meiri fagmennsku.

Sjóðfélagar hafa greitt mislengi til lífeyrissjóða. Með almennum niðurfærslum skulda er verið að hlífa þeim er greitt hafa lítið til lífeyrissjóða á kostnað þeirra sem lengi hafa greitt. Miklu réttara að slíkar aðgerðir séu greiddar úr sjóðum almennings. Í skoðanakönnunum sem gerðar hafa verið meðal landsmanna kemur fram að mikill meirihluti vill ekki að stjórnmálamenn geti tekið sparifé launamanna úr lífeyrisjóðunum og ráðstafað því. Auk þess liggja fyrir samþykktir funda sjóðsfélaga og t.d. hefur skrifstofu Rafiðnaðarsambandsins borist fjöldi símtala og tölvupósta þar sem þess er krafist að menn standi í fæturna gagnvart háværum minnihlutahópum og stjórnmálamönnum á atkvæðaveiðum.

Þingmenn eru enn einu sinni búnir að mála sig út í horn í lýðskrumi sínu og reyna á örvæntingarfullan hátt að koma Svarta Pétri yfir á almennu lífeyrissjóðina, með því að þverbrjóta landslög. Það er reyndar ekki óþekkt, í könnun sem gerð var fyrir 2 árum kom fram að liðlega 30% af framlögðum lagafrumvörpum hefðu stangast við lög eða stjórnarskrá.