Útifundur á Austurvelli

Í dag kl. 15.00 var haldin útifundur á Austuvelli. Ræðumenn voru undirritaður ásamt Einari Má Guðmundssyni. Einar fór á kostum eins og honum er einum lagið og dró upp hverja myndina á fætur annari um afkárleg og grátleg vinnubrögð ríkisstjórna Ísland og þær hörmungar sem þær hafa leitt yfir íslenskan almenning.

Töluverður fólksfjöldi var á fundinum og mikill samhugur í fólki. En í kjölfar hans var boðuð önnur uppákoma þar sem átti að fara í blysför. Virtist vera að þetta ylli miskilning. Það er vatn á myllu ríkisstjórnar og ekki síður Moggamanna sem hafa dregið upp háðskar myndir af þessum fundum í aðferðum sínum við að hreinsa eigendur sína og ekki síður ríkisstjórnarflokkinn sem hefur mótað efnahagsstefnuna á undaförnum árum . Í Mogganum var því haldið fram að einungis hefðu verið um 500 manns á fundinum fyrir viku, en þar voru á þriðja þúsund manns.

Læt hér fylgja ræðu mína :
Ráðamenn þjóðarinnar hafa undanfarið hamrað á því að almenningur eigi ekki að eyða tíma í leit af sökudólgum. Hvers vegna leggja þeir svona mikla áherslu á þetta? Óttast þeir að almenning verði þá betur ljóst hvað hafi í raun orðið til þess að við komum mun verr út í hinu mikla efnahagsóverðri en önnur lönd?

Er þeim um megn að horfast í augu við það fólk sem er að missa heimili sín og allan sparnað? Eða þá sem standa núna uppi atvinnulausir? Ráðherrarnir mæta í hvern fréttaþáttinn á fætur öðrum þar sem þeir víkja sér undan að svara spurningum um ástandið og hvað standi til að gera til úrbóta.

Aftur og aftur hafa þeir verið staðnir af því að hafa látið okkur fá rangar upplýsingar, eða þá að þær hafa verið misvísandi og stangast á við það sem þeir sögðu okkur í gær. Undanfarin ár hafa margir innlendir og erlendir hagfræðingar bent á að íslenska hagkerfið gæti ekki haldið áfram á þeirri efnahagsbraut sem ríkisstjórnir undanfarinna ára hafi markað, það gæti ekki leitt til annars er ófarnaðar. Ítrekað var bent á að hagsældin sem ráðherrar okkar stærðu sig svo af, væri í raun byggð á sandi og við blasti harkaleg lending.

Ráðamenn svöruðu með því að þar færu úrtölu- og öfundarmenn. Í stað þess að endurskoða stefnuna og koma stjórn á hið ofsafengnu græðgi sem var á útrásarvíkingunum, var hrunadansinn efldur með því að lækka skatta á þeim hæst launuðu. Jafnframt fóru ráðamenn um heiminn með auðmönnunum og böðuðu sig í skyni alnægtarsólarinnar. Ekki var lagt í varasjóði eins og hagfræðingar lögðu til, en fjármunum sóað á báða bóga.

Til þess að ná í enn meira fjármagn til þess að spila úr voru opnaðir innlagnadeildir í nágrannalöndum okkar og boðið upp á hærri vexti til þess að fá almenning þeirra landa til þess að leggja fram sparnað sinn. Hér heima var almenningur hvattur til þess að flytja alla sína peninga af tryggum bankabókum og setja á eignastýringareikninga.

Lagt var að launamönnum að ganga úr stéttarfélögunum og láta iðgjöld sjúkrasjóða og séreignasjóða renna inn á eignastýringareikningana. Boðið var upp á hærri vexti og hagkvæmari lán. „Byrjaðu að græða og taktu yfirdráttarlán hjá okkur á 24% vöxtum“.

Svikamyllan snérist sífellt hraðar. Auðmennirnir lánuðu sjálfum sér peningana og inneignir erlendu reikningana voru fluttir hingað heim svo þeir hefðu úr enn meiru að spila. Öflug og velrekin fyrirtæki lentu í klónum á spilafíklunum. Þau voru síðan bútuð niður og búin til ný. Sjóðir fyrirtækjanna tæmdir, eignir þeirra veðsettar og öll verðmæti flutt á spilaborðið.

Brosin breikkuðu á íslenskum ráðamönnum. Davíð hrópaði ferfallt húrra og íslenskir ráðherrar og forsetinn fluttu lofræður um hina snjöllu fjármálaspekinga, sem við hefðum verið svo lánsöm að eignast. Lög og reglur eru eitur í beinum frjálshyggjunnar og ríkisstjórnir Íslands afnámu lög og rýmkuðu heimildir svo dansgólfið yrði enn stærra. Þrátt fyrir aðvaranir þekktra hagfræðinga var hver hæðin á fætur annarri var byggð ofaná spilaborgina.

„Hvers vegna búum við við hærri verðbólgu, hærri vexti og hærra verðlag hér á landi“ spurði almenningur. „Ekki spyrja okkur óþægilegra spurninga“, voru svör ráðherranna. „Þið leggið okkur í eintelti“, voru úrill viðbrögð forsætisráðherra.

Svo kom mótvindur og öll spilaborgin hrundi í fyrstu vindhviðu. Nú er komið fram að ráðherrar vinaþjóða okkar hafa varað íslenska ráðherra við um alllangt skeið. Hingað hafa komið erlendir sérfræðingar skrifað skýrslur og bent ráðherrum á að það stefndi í óefni, en þeim var stungið í skúffur. Gætu skapað neikvæða umræðu. En ekkert var gert, og hraðinn aukinn ennfrekar og haldið áfram á sömu braut. Settur enn meiri kraftur í að fá almenning til þess að færa fjármuni sína inn í bankana og áróður aukinn í Englandi og Hollandi.

Seðlabankar norðurlandanna lýstu sig tilbúna til þess að koma okkur til hjálpar en það yrði ekki gert nema að tekið væri til á Íslandi. En íslenskir ráðherrar þráuðust við. Svo fór að öll vinaríki okkar tóku sig saman og sögðust ekki lána okkur krónu nema í gegnum Alþjóðagjaldeyrissjóðinn.

„En þá verðum við að taka á móti ráðleggingum og ganga að kröfum um að taka til hjá okkur“ svöruðu íslensku ráðherrarnir óttaslegnir.
„Það er einmitt lóðið“ sögðu norrænu ráðherrarnir, „Við treystum ykkur ekki til þess að gera það sjálfviljugir.“

Þannig er staðan búin að vera undanfarnar vikur. Þar kom að því að ráðherrar okkar urðu að láta undan. Í valnum liggja gjaldþrota heimili og atvinnulaust fólk. Milljarðar af sparifé landsmanna er gufað upp. Sama er upp á tengingnum í lífeyrissjóðunum þar hafa glatast hundruð milljarða af inneignum lífeyrisþega. Allt vegna þess að íslenskir ráðherrar vildu ekki hlusta á aðvaranir.

Þeim var um megn sakir þess að þá hefðu þeir orðið að viðurkenna fyrri mistök og hætta á að einn stjórnmálaflokkur myndi klofna. Það stóð ofar hagsmunun almennings. Ráðamenn mæta í hvert viðtalið á fætur öðru og láta eins og þeir hafi ekkert vitað um stöðuna. Þetta er einhverjum út í heimi að kenna. Staðreyndirnar flæða upp á borðið hver á fætur annarri. Sífellt dökknar myndin.

Ráherrarnir hlaupa nú með veggjum og reyna að telja okkur í trú um að nú sé ekki tími til þess að leita uppi sökudólga. Í gærkvöldi boðaði forstætisráðherra óbreytta stefnu og neitar að taka til á stjórnarheimilinu og í Seðlabankanum. Honum var svarað í dag af Alþjóðagjaldeyrissjóðnum um að þá fengjum við ekki frekari aðstoð. Íslensk ríkisstjórn hefur rúið okkur öllu trausti. Íslensk þjóð fær einungis lán í skömmtum eftir að hafa uppfyllt skilyrði hvers áfanga í betrunarbótinni.

Við almenning blasir sviðin jörð. Sterk og öflug fyrirtæki riða nú til falls, varasjóðir eru horfnir. Íslensk þjóð er orðin sú skuldsettasta í heimi. Fjármálasnillingar sem ríkisstjórnin hefur hampað svo mikið skilja ekki eftir eitt einasta nýtt fyrirtæki. Í stað þess blasa við gjaldþrota bankar og íslenskt atvinnulíf riðar til falls. Atvinnuleysi vex og við blasa dökkir tímar.

Við hljótum að krefjast þess að þeir ráðherrar sem hafa verið svo virkir þátttakendur í hrunadansinum víki. Sama gildir um Seðlabankastjórana og stjórn bankans. Traust verður ekki byggt upp án þess að þeir víkji, hvorki inná við eða útá við. Ráðherrar geta ekki ætlast til þess að við látum meir af mörkum fyrr en eftir að sú endurnýjun hefur átt sér stað.